Όπως λέει και ο φίλος Γιώργος Μπαλάνος, η υπόθεση Πεντέλης θυμίζει ταυτόχρονα αστυνομικό αίνιγμα, θέατρο του παραλόγου, ταινία Τζέημς Μποντ, μυθιστόρημα τρόμου και βιβλίο παραφυσικού. Στην υπόθεση αυτή, για την οποία έχουν γραφτεί δεκάδες άρθρα, ένα τουλάχιστον βιβλίο και έχουν γίνει αμέτρητες συζητήσεις και γυριστεί πολλές τηλεοπτικές εκπομπές, δεν υπάρχει αρχή και τέλος.
Στους κύκλους των ερευνητών αλλά και των ενδιαφερομένων, η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Γύρω στα 1982, ο Γιώργος Μπαλάνος δημοσίευσε το Το Αίνιγμα της Πεντέλης, στο οποίο είχε προσπαθήσει να παρουσιάσει συνοπτικά το ιστορικό της υπόθεσης. Από τότε πέρασαν είκοσι χρόνια, αλλά το βιβλίο αυτό εξακολουθεί να παραμένει η μοναδική συνοπτική και σφαιρική μελέτη της υπόθεσης. Παρότι έκτοτε τα στοιχεία που ήρθαν στο φως είναι τόσα πολλά, ώστε θα χρειάζονταν πολλοί χοντροί τόμοι για να περιγραφούν με κάποια σχετική συνέπεια.
Οσο περνούν τα χρόνια, η υπόθεση της Πεντέλης αντί να ξεδιαλύνεται, γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη. Έχει σηκωθεί απίστευτη «σκόνη», ακούσια ή εκούσια, ενώ αμέτρητοι άσχετοι, παρανοϊκοί και αφελείς έχουν θολώσει τα νερά.
Κάποτε όμως υπήρχε η ελπίδα για τη λύση του αινίγματος. Ήταν μια εποχή αφέλειας, ανύπαρκτων μέσων αλλά και αισιοδοξίας. Να λοιπόν μερικά ενδιαφέροντα ενσταντανέ αυτής της εποχής.
Πανόραμα της εισόδου της σπηλιάς την εποχή που μόλις είχε σταματήσει η πρώτη φάση των έργων (φωτο 23.12.1979). Σήμερα μια ξερολιθιά εμποδίζει την είσοδο τροχοφόρων οχημάτων στη σπηλιά ενώ το τεπόζιτο νερού που διακρίνεται στη φωτογραφία έχει απομακρυνθεί.
Η τεχνητή σήραγγα στα αριστερά της σπηλιάς του Νταβέλη, όπως ήταν στις 23.1.1983. Προσέξτε τον πλαστικό σωλήνα του εξαερισμού και τον (μόλις διακριτό) υδραυλικό σωλήνα που καταλήγει σε αντλιοστάσιο (το γκρίζο σπιτάκι), πάνω δεξιά.
Από έρευνα στην σπηλιά του Νταβέλη (3.4.1983). Μια περίεργη φωτεινή κουκίδα διακρίνεται πάνω αριστερά (δεν πρόκειται για ελάττωμα του φιλμ ή αντανάκλαση από φλας). Από αριστερά: Μάκης Νοδάρος, Νίκος Βέμπος, Κώστας Γερογιάννης, Αντρέας Χαλκιαδάκης.
Το μεγάλο κάθετο αρχαίο πηγάδι που υπήρχε στα αριστερά της εισόδου της σπηλιάς, όπου παρατηρήθηκαν κάποια ιδιαίτερα αλλόκοτα φαινόμενα (φωτο 3.4.1983). Σήμερα έχει φράξει από έναν τεράστιο βράχο.
Ο περίεργος πέτρινος σταυρός που ανακαλύπταμε επί σειρά ετών στο μονοπάτι που οδηγεί στη σπηλιά από την Παλαιά Πεντέλη (πολύ κοντά στο περίφημο «Σπίτι των Νάνων» [βλ. Γ. Μπαλάνος, Κάτι που Έρπει σαν Σκιά, σελ. 39-40 & 42-43] το οποίο υπήρχε ήδη εκεί από τις αρχές του 19ου αιώνα). Φωτο στις 23.1.1983 και 2.5.1983.
Μία από τις πύλες της περίφραξης γύρω από την περιοχή της σπηλιάς, κλειστή (φωτο 29.11.1979). Η πύλη αυτή, όπως και η περίφραξη έχουν ξηλωθεί εδώ και πολλά χρόνια. Παραμένουν στη θέση τους μόνο τα τσιμεντένια κολωνάκια της πύλης. Στο βάθος αριστερά, διακρίνεται μέρος του ανοίγματος της σπηλιάς, στο τέλος του χωματόδρομου.
Μια περιοχή της οποίας η μορφή και η γεωμετρία έχει αλλάξει εντελώς. Πρόκειται για τον χώρο αριστερά της σπηλιάς. Κάποτε αποτελούσε ένα φαράγγι αλλά σήμερα είναι σκεπασμένος με μπάζα. Στο σημείο αυτό καταλήγει σήμερα ο χωματόδρομος που ξεκινά από τον δρόμο που οδηγεί στα ραντάρ της κορυφής. Την εποχή εκείνη (1979) υπήρχε και μια δεύτερη πύλη στην περίφραξη της περιμέτρου της σπηλιάς