Κι αν τα πράγματα δεν είχαν γίνει όπως έγιναν; Η ερώτηση ίσως φαίνεται ηλίθια, αλλά από κάτι τέτοιες ερωτήσεις ξεκίνησε και η Θεωρία της Σχετικότητας. Άραγε τι θα δούμε αν ανοίξουμε κάποιες πόρτες πίσω από τις οποίες κρύβονται εναλλακτικές επιλογές και εκβάσεις ιστορικών γεγονότων;
Ίσως ο Αδόλφος Χίτλερ αποτελεί το τέλειο παράδειγμα του πώς μια μεγαλοφυΐα που βρίσκεται στα πρόθυρα της παραφροσύνης θα μπορούσε –με τη βοήθεια της τύχης, είναι αλήθεια- να αλλάξει την παγκόσμια ιστορία. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι εάν ο Χίτλερ είχε σκοτωθεί στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάποιο άλλο άτομο με παρόμοια δαιμονικά προσόντα θα μπορούσε να ωθήσει μια Γερμανία ρημαγμένη από την ήττα, την ταπείνωση και την οικονομική κρίση, στη δίνη ενός Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Όμως ποιο θα ήταν αυτό το άλλο άτομο; Κανείς από τους ανθρώπους που τον περιέβαλλαν δεν διέθετε τα δαιμονικά του χαρίσματα. Σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, το μυαλό του Χίτλερ ήταν ένα πραγματικό Κουτί της Πανδώρας γεμάτο «τι θα γινόταν εάν».
Ο γνωστός ιστορικός Πολ Κήγκαν περιέγραψε τι θα μπορούσε να γίνει εάν κάποιες παράμετροι ήταν διαφορετικές. Ο Χίτλερ, σαν τον Ναπολέοντα, είχε εξετάσει την πραγματοποίηση μιας εκστρατείας στη Μέση Ανατολή ακολουθώντας το δρόμο ενός άλλου μεγάλου κατακτητή, του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στην πραγματικότητα και ο Χίτλερ και ο Ναπολέων συνετρίβησαν στη Ρωσία. Όμως τι θα γινόταν εάν, το 1941, ο Χίτλερ είχε αναβάλει την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα και ρίξει το βάρος του στην κατάληψη της τεράστιας στρατηγικής σημασίας Μέσης Ανατολής αρπάζοντας τα πετρέλαιά της από τα χέρια των Συμμάχων;
Στα μέσα του 1940 η μοναδική χώρα που αντιστέκεται στις χιτλερικές στρατιές είναι η Μεγάλη Βρετανία. Εάν η Βρετανία εξουδετερωνόταν, ο Χίτλερ θα μπορούσε να παγιώσει τη στρατηγική του θέση και να κινηθεί πιο άνετα. Αποφασίζει πως μια κατά μέτωπο επίθεση στην Σοβιετική Ένωση δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να κινηθεί –προς το παρόν. Οι βλέψεις του αφορούν τα πετρέλαια του Ιράκ και του Ιράν. Μια εναλλακτική είναι η διέλευση μέσω της ουδέτερης Τουρκίας. Η δεύτερη είναι η απόβαση στη Συρία μέσω των ιταλοκρατούμενων Δωδεκανήσων και της βρετανικής Κύπρου. Αντί να σπαταλήσει τις δυνάμεις του στην Κρήτη, ο Χίτλερ διατάζει την κατάληψη της Κύπρου και εγκαθιδρύει γερό προγεφύρωμα στο Λίβανο και στη Συρία. Από εκεί, η κατάληψη των πετρελαϊκών περιοχών του Ιράκ, του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας είναι εύκολη υπόθεση. Ο πετρελαϊκός πλούτος επιτρέπει την απρόσκοπτη κίνηση της τρομερής ναζιστικής πολεμικής μηχανής.
Έτσι, στα τέλη του 1941 μια δύναμη είκοσι γερμανικών μεραρχιών προωθείται στο σοβιετικό Καύκασο καταλαμβάνοντας τις πετρελαιοπηγές της Κασπίας και στερώντας έτσι από το Στάλιν το πολύτιμο καύσιμο. Η Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα εξαπολύεται τελικά το καλοκαίρι του 1942, ένα χρόνο αργότερα. Η Σοβιετική Ένωση υποχωρεί συνεχώς σε όλα τα μέτωπα και ο τρομερός ρωσικός χειμώνας βρίσκει τις ναζιστικές δυνάμεις να έχουν καταλάβει τη Μόσχα και να προωθούνται προς τα Ουράλια. Ο Χίτλερ έχει πετύχει εκεί που απέτυχε ο Ναπολέων πριν 130 χρόνια. Οι ρωσικές δυνάμεις υποχωρούν στη Σιβηρία και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι ανταρτοπόλεμο που δεν αποτελεί και μεγάλη ενόχληση στις συνεχώς παγιούμενες γερμανικές δυνάμεις.
Από την άλλη μεριά, μια διέλευση μέσω Τουρκίας θα ήταν εξίσου επιτυχημένη. Οι ναζιστικές στρατιές, έχοντας καταλάβει τα Βαλκάνια το 1941, ξεκινούν από τη Θράκη και τη Βουλγαρία και φτάνουν στον Καύκασο, νικώντας εύκολα τον τουρκικό στρατό που δεν διαθέτει ανώτερο εξοπλισμό και εφόδια. Ενα άλλο σενάριο είναι ότι η καιροσκοπική Τουρκία συμπαρατάσσεται με τον Άξονα όταν βλέπει ότι η ζυγαριά γέρνει προς όφελός του -κι έτσι η διέλευση μέσω Τουρκίας γίνεται αστραπιαία και χωρίς πόλεμο. Οι σοβιετικές στρατιές, τοποθετημένες στο Ανατολικό Μέτωπο δεν μπορούν να ανακόψουν την προέλαση των Γερμανών. Και πάλι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ήττα των Ρώσων. Σε αντάλλαγμα για τις πολύτιμες υπηρεσίες της, η Τουρκία θα λάβει τα μισά νησιά του Αιγαίου μετά τη λήξη του πολέμου.
Το μέλλον είναι ακόμα πιο ζοφερό. Έχοντας σαν βάση τη Μέση Ανατολή, οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Ινδία και την αποσπούν από τη βρετανική αυτοκρατορία. Η τελευταία, στερημένη από ενεργειακούς πόρους, συμμάχους και κτήσεις, συνθηκολογεί τελικά με το Χίτλερ το 1943.
Στην άλλη μεριά του πλανήτη, η Αμερική είναι πολύ απασχολημένη να συγκρούεται με τους Ιάπωνες. Το ευρωπαϊκό μέτωπο είναι χαμένη υπόθεση. ΗΠΑ και Ιαπωνία αναλώνονται σε έναν πολύχρονο πόλεμο στον Ειρηνικό ενώ το Χιλιόχρονο Ράιχ επιβάλλεται στη Γηραιά Ήπειρο. Όταν οι Αμερικανοί καταβάλλουν τελικά τους Ιάπωνες το 1947, η Γερμανία είναι μια πανίσχυρη υπερδύναμη: επικρατεί σε ολόκληρη την Ευρώπη, εγκαθιδρύοντας παντού καθεστώτα-δορυφόρους. Οι επιστήμονες του Τρίτου Ράιχ έχουν στα χέρια τους τούς απαραίτητους πόρους για να αναπτύξουν τρομερά όπλα: πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, αεριωθούμενα αεροσκάφη, ακόμα και την πυρηνική βόμβα που η Αμερική, απασχολημένη με τον αγώνα στον Ειρηνικό δεν είχε ποτέ τη διορατικότητα να αναπτύξει.
Το 1950 δύο υπερδυνάμεις υπάρχουν στον πλανήτη: η Ναζιστική Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η πρώτη είναι επεκτατική και πανίσχυρη, η δεύτερη επιστρέφει στον απομονωτισμό. Ένα Σύμφωνο Μη Επίθεσης υπογράφεται μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών των υπερδυνάμεων Ρίμπεντροπ και Άτσεσον. Όμως κι αυτό θα έχει την τύχη του άτυχου Σύμφωνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ. Γιατί η νέα δεκαετία που ανατέλλει βρίσκει το νικηφόρο Χίτλερ και το επιτελείο του να σχεδιάζουν την καθυπόταξη των ΗΠΑ. Κλειδί γι αυτό θα είναι τα αεριωθούμενα βομβαρδιστικά αεροσκάφη και οι πύραυλοι, εξοπλισμένα με πυρηνικές κεφαλές…
