Οι μεγαλύτεροι εξ υμών θα έχετε ψηλά στο αριστερό μπράτσο (ή ψηλά στον αριστερό μηρό οι γυναίκες) μια στρογγυλωπή ουλή. Θα θυμάστε βεβαίως πως αυτή η ουλή προέρχεται από μια πληγή που σας έκαναν ξύνοντας με ένα μαχαιράκι το δέρμα και μετά ρίχνοντας μέσα μια ουσία. Και θα θυμάστε πως αυτή η διαδικασία λεγόταν δαμαλισμός. Ήταν ο δια σκαρφισμού εμβολιασμός κατά μιας ασθένειας που σήμερα υπάρχει μονάχα στα βιβλία Νοσολογίας, τις θωρακισμένες αποθήκες του Κέντρου Ελέγχου Λοιμώξεων της Ατλάντα και σε κάποια εργαστήρια βιολογικού πολέμου (και ω μη γένοιτο, στις αποθήκες των βιοτρομοκρατών). Η ασθένεια αυτή λεγόταν ευλογιά και μόνο ευλογία δεν ήταν: όσοι επιβίωναν από την τρομερή αυτή ασθένεια ήταν ανάπηροι ή σημαδεμένοι για όλη τους τη ζωή.
Εν πάση περιπτώσει, άλλο πράγμα έχει σημασία στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τι έκανε ο γιατρός δαμαλίζοντάς μας; Τοποθετούσε στον οργανισμό μας δαμάλειο λύμφη –δηλαδή διάλυμα με τον ιό της δαμαλίτιδας, ο οποίος αποτελεί μετάλλαξη του ιού της ευλογιάς που όμως δεν προκαλεί γενική λοίμωξη στον άνθρωπο. Έτσι ο οργανισμός μας συνήθιζε τρόπον τινά στα αντιγόνα του ιού, δημιουργούσε τα σχετικά αντισώματα κι έτσι ήταν προστατευμένος απέναντι στην τρομερή ασθένεια.
Η τεχνική αυτή αποτελεί το θεμέλιο των εμβολιασμών. Παρά τις παραλλαγές, η βασική τεχνική είναι απλή: εισάγουμε στον οργανισμό νεκρούς, ή εξασθενημένους μικροοργανισμούς ή ατοξίνες τους (τοξίνες που έχουν αδρανοποιηθεί), ή έτοιμα αντισώματα. Έτσι ο οργανισμός ανοσοποιείται. Άλλες φορές ο εμβολιασμός είναι μία κι έξω, άλλες φορές απαιτούνται δόσεις, ή ανανεώσεις κατά καιρούς. Αυτά για τον εμβολιασμό στο πλαίσιο της προληπτικής ιατρικής. Κρατήστε μερικές νοερές σημειώσεις για όλα όσα που είπαμε. Τώρα αλλάζουμε θέμα –αλλά θα επανέλθουμε αργότερα.
Σε πολλούς –στους περισσότερους θαρρώ- το όνομα Ντέηβιντ Ρόρβικ δεν θα λέει τίποτα απολύτως. Είναι φυσιολογικό. Μια ολόκληρη γενιά έχει περάσει από την εποχή που το όνομα Ρόρβικ φιγούραρε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων του πολιτισμένου κόσμου (όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, υπήρχε μια εποχή όπου το Ίντερνετ αποτελούσε όρο επιστημονικής φαντασίας).
Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, ο εν λόγω κύριος ήταν ένας 34χρονος Αμερικανός επιστημονικός συγγραφέας ο οποίος το Μάρτιο του 1978 δημιούργησε πάταγο με την κυκλοφορία του βιβλίου του In His Image: The Cloning of Man(ελληνικός τίτλος Κατ’ Εικόνα και Ομοίωση). Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο Ρόρβικ ισχυριζόταν ότι ο πρώτος «τεχνητός άνθρωπος» είχε ήδη δημιουργηθεί με τη μέθοδο της κλωνοποίησης (ή κλωνισμού, ή κλαδισμού όπως την έλεγαν τότε). Πώς είχε η ιστορία;
Όλα άρχισαν το Σεπτέμβριο του 1973, όταν ο Ρόρβικ έλαβε ένα αλλόκοτο τηλεφώνημα. Στη γραμμή ήταν ένας Αμερικανός πολυεκατομμυριούχος που ποθούσε την αθανασία κι είχε σκοπό να κλωνοποιήσει τον εαυτό του. Ήρθε σε επαφή με τον Ρόρβικ, ο οποίος είχε διατελέσει επιστημονικός συντάκτης για θέματα ιατρικής σε έγκυρα και σοβαρά έντυπα όπως το Time και οι New York Times. Ο 67χρονος πολυεκατομμυριούχος, που αναφέρεται μόνο με το μικρό του όνομα «Μαξ», ήθελε κάποιον εχέμυθο και σοβαρό δημοσιογράφο ο οποίος θα «ντοκουμεντάριζε» τρόπον τινά την όλη διαδικασία και θα γινόταν «μάνατζερ» του σχεδίου. Ο Ρόρβικ δέχτηκε τελικά, αλλά ήταν υποχρεωμένος να μην αναφέρει ονόματα, τοποθεσίες ή άλλες τεχνικές λεπτομέρειες στο τελικό του ντοκουμέντο.
Ανάμεσα στα καθήκοντα του Ρόρβικ ήταν να εντοπίσει και τον κατάλληλο γιατρό ο οποίος θα αναλάμβανε την κλωνοποίηση. Η όλη ομάδα εγκαταστάθηκε σε κάποια περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας, σε ένα νησί «πέρα από τη Χαβάη». Μετά από χρόνια πειραματισμών, έγινε εφικτή η δημιουργία ενός βιώσιμου ανθρώπινου ωαρίου (που κυοφόρησε μια ντόπια κοπέλα) το οποίο περιείχε το DNA του «Μαξ». Εννιά μήνες αργότερα, το Δεκέμβριο του 1976, ο πρώτος ανθρώπινος κλώνος ήταν πραγματικότητα. Τουλάχιστον αυτά ισχυρίζεται ο Ρόρβικ στο βιβλίο του. Το βιβλίο δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα όταν οι New York Times πληροφορήθηκαν την ύπαρξή του και διακήρυξαν σε πρωτοσέλιδό τους την γέννηση του πρώτου κλωνοποιημένου μωρού. Αυτό έγινε στις 3 Μαρτίου 1978. Την επόμενη μέρα η είδηση είχε εμφανιστεί και στις άλλες εφημερίδες, όχι μόνο της Αμερικής αλλά και του υπόλοιπου κόσμου.
Ωστόσο οι επιστήμονες κράτησαν σκεπτικιστική στάση. Είπαν πως η σχετική τεχνολογία βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα και πως η κλωνοποίηση ανώτερων θηλαστικών ήταν όχι μόνο εξαιρετικά δύσκολη αλλά ίσως και αδύνατη (τότε η γέννηση της Ντόλυ απείχε είκοσι χρόνια ακόμα).
Την 1η Απριλίου 1978 κυκλοφόρησε το βιβλίο, από τον εκδοτικό οίκο J.B. Lippincott Company, το οποίο έγινε ανάρπαστο. Η αναταραχή που προκλήθηκε ήταν άνευ προηγουμένου. Ωστόσο, εξαιτίας της σημαδιακής ημερομηνίας κυκλοφορίας δεν μπορούσε κανείς να είναι σίγουρος εάν επρόκειτο για φάρσα. Η αναταραχή ήταν τόσο μεγάλη που πραγματοποιήθηκε ακρόαση ενώπιον επιτροπής του αμερικανικού Κογκρέσου στις 31 Μαΐου προκειμένου να διαλευκανθεί το θέμα.
Στην ακρόαση, επιφανείς επιστήμονες επεσήμαναν πως η τεχνική της κλωνοποίησης (που περιγράφεται με πολλές λεπτομέρειες στο βιβλίο) ήταν βασισμένη στη μέθοδο κλωνοποίησης ενός βατράχου που είχε εφαρμοστεί με επιτυχία στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Συγκεκριμένα, η Αμερικανική Εταιρεία Μικροβιολογίας (ASM), ανακοίνωνε στην επιθεώρησή της ASM News (1978, σελ.
334). Τέσσερις επιφανείς κυτταροβιολόγοι κατέθεσαν ενώπιον του Κογκρέσου ότι η κλωνοποίηση ενήλικων ανθρώπινων κυττάρων δεν έχει επιτευχθεί και ίσως να μην επιτευχθεί ποτέ εξαιτίας βιολογικών φραγμών. Αποκάλεσαν επίσης το βιβλίο In His Image: The Cloning of Man του Ντέηβιντ Ρόρβικ, έργο φαντασίας που βρίθει επιστημονικών σφαλμάτων.
Ο Ρόρβικ ούτε καν παρουσιάστηκε στις ακροάσεις. Το θέμα έμεινε εκεί. Από την μία οι επιστήμονες έλεγαν ότι πρόκειται περί απάτης, αλλά το βιβλίο κυκλοφορούσε, πυροδοτώντας σφοδρές διαμάχες για τις ηθικές, νομικές και άλλες πλευρές του θέματος της κλωνοποίησης. Ήταν μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις που ένα θέμα παραμένει στην επικαιρότητα και διαμορφώνει αποφασιστικά τη Συναινετική Πραγματικότητα παρά τις επιστημονικές αντιδράσεις.
Ωστόσο μέσα σε λίγους μήνες, τόσο ο Λίπινκοτ όσο και ο Ρόρβικ βρήκαν το μπελά τους. Ένας Βρετανός επιστήμονας, ο Τζ. Ντέρεκ Μπρόμχολ, το όνομα του οποίου αναφερόταν στο βιβλίο, έκανε αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση. Το δικαστήριο ζήτησε από τον Ρόρβικ να προσκομίσει αδιάσειστες αποδείξεις για την αλήθεια των ισχυρισμών του. Ο Ρόρβικ αρνήθηκε να το κάνει επικαλούμενος τη δέσμευσή του στον «Μαξ». Τότε το δικαστήριο αποφάνθηκε πως το βιβλίο του Ρόρβικ ήταν «απάτη» (a fraud and a hoax). Αυτό έγινε το 1981. Ένα χρόνο αργότερα ο Λίπινκοτ αναγκάστηκε να καταβάλει αποζημίωση για ηθική βλάβη στον Μπρόμχολ. Το ποσό που καταβλήθηκε δεν αποκαλύφθηκε δημοσίως.
Τα κίνητρα του Ρόρβικ παρέμειναν ασαφή. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι το βασικό κίνητρο είναι και το κλασικό: το χρήμα. Όμως σίγουρα ο Ρόρβικ όχι μόνο έχασε πολλά χρήματα σε δικαστικά έξοδα και δαπάνες, αλλά και η ζημιά που υπέστη η υπόληψή του ως σοβαρού επιστημονικού δημοσιογράφου ήταν ανεπανόρθωτη. Άραγε δεν γνώριζε πως κάποια στιγμή θα κατέληγε εκεί; Βέβαια, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Όπως και να είχε, ο εκδότης του έγραφε επιφυλακτικά στον πρόλογο του βιβλίου:
Η αφήγηση που ακολουθεί είναι εκπληκτική. Ο συγγραφέας μας διαβεβαιώνει πως είναι αληθινή. Δεν το γνωρίζουμε. Απλώς πιστεύουμε πως έχει γράψει ένα βιβλίο που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον και θα προκαλέσει συζητήσεις σε θέματα τεράστιας σημασίας τα οποία αφορούν το κοντινό μας μέλλον.
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1987, μια επιστολή του Λίπινκοτ δημοσιευόταν στο τεύχος Ιουνίου του γνωστού περιοδικού εκλαϊκευμένης επιστήμης Discover. Σε αυτή ο Λίπινκοτ ζητούσε συγνώμη από τον δρα Μπρόμχολ που τον είχε μηνύσει και ανέφερε πως είχε συμπεριλάβει στον πρόλογο του βιβλίου του Ρόρβικ το απόσπασμα που αναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο, κρατώντας έτσι «πισινή». «Ο Λίπινκοτ αποδέχεται τώρα ότι πιστεύει πως η ιστορία είναι αναληθής». Το Discover ανέφερε πως η εν λόγω επιστολή προς τον Μπρόμχολ συνοδευόταν από αδιευκρίνιστο ποσό αποζημίωσης προερχόμενο κατά το ήμισυ από τον Λίπινκοτ και κατά το άλλο ήμισυ από τα παρακρατημένα πνευματικά δικαιώματα του Ρόρβικ.
Κάποιοι άλλοι θεώρησαν πως ο Ρόρβικ είχε ευγενή κίνητρα. Παρουσιάζοντας με ντοκυμοντερίστικο τρόπο μια φανταστική ιστορία, δραματοποιούσε το θέμα της κλωνοποίησης και εξίταρε έτσι το κοινό, φέρνοντάς το αντιμέτωπο με τα ηθικά προβλήματα του ζητήματος, πολλά χρόνια προτού η ανθρώπινη κλωνοποίηση γίνει επιστημονικά εφικτή. Ο Ρόρβικ θα μπορούσε να είχε γράψει μια συνέχεια του βιβλίου στην οποία θα «τακτοποιούσε» το θέμα και θα πραγματευόταν την αναστάτωση που το πρώτο βιβλίο είχε προκαλέσει. Όμως δεν το έκανε –παρότι αυτό θα «συγύριζε» όμορφα το θέμα. Συνέχισε να γράφει βιβλία με άλλα επίκαιρα και συμβατικά θέματα ιατρικής και υγείας όπως οι βιταμίνες, η διατροφή κλπ.
Αλήθεια, τι άτομο ήταν ο Ντέηβιντ Ρόρβικ; Ο Ρόρβικ είχε διατελέσει συντάκτης του Time το 1968 και το 1969. Το αφεντικό του, ο Λέον Τζάροφ, αρχισυντάκτης του τμήματος επιστήμης και ιατρικής του περιοδικού είπε σχετικά: «Ο Ντέηβιντ είναι ευφυής. Ο Ντέηβιντ είναι καλός συγγραφέας. Ο Ντέηβιντ είναι λιγάκι παράξενος». Αναφέρεται πως όταν ο Ρόρβικ παραιτήθηκε από το Time ασχολήθηκε με την έρευνα των ΑΤΙΑ. Κι αυτό βέβαια είναι αρκετό για να τον μετατρέψει σε «ψωνάρα» στα μάτια των σκεπτικιστών που πάντα ψάχνουν αφορμή να εξοβελίσουν ό,τι δεν προσαρμόζεται στα δεδομένα τους.
Εν πάση περιπτώσει όμως, δεν έχει καμία σημασία εάν ο Ρόρβικ ήταν ψωνάρα, απατεώνας, κωδωνοκρούστης ή παρεξηγημένος. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά για να εκφέρω προσωπική γνώμη. Μπορώ να εκφέρω γνώμη για το βιβλίο του, το οποίο έχω διαβάσει. Κι αν θέλετε να σας την πω, το Κατ’ Εικόνα και Ομοίωση κάπου δεν μου «κάθεται» καλά. Σαν συγγραφέας και δημοσιογράφος διαθέτω κάποιο ειδικό αισθητήριο. Ανεξάρτητα από το τι λένε οι γενετιστές (τους ισχυρισμούς των οποίων δεν μπορώ να ελέγξω γιατί οι γνώσεις μου δεν επαρκούν, παρότι δεν τους αποδέχομαι ασυζητητί γιατί ξέρω πώς λειτουργεί η ανθρώπινη ψυχολογία, ιδιαίτερα των επιστημόνων του κατεστημένου) έχω την εντύπωση πως το βιβλίο του Ρόρβικ είναι έργο fiction και όχι non-fiction.
Βλέπετε, εδώ στο Hellenistan δεν έχουμε ούτε καν γλωσσικούς όρους με καλά καθορισμένους συνειρμούς για να προσδιορίσουμε την αλήθεια από το ψέμα (και για τον ίδιο λόγο η έννοια της «έρευνας» στο χώρο του παράξενου και του ιδιαίτερου έχει γελοιοποιηθεί όλως διόλου, αφού άλλα εννοεί ο ένας και άλλα ο άλλος).
Ωστόσο, η ιστορία μας δεν τελειώνει εδώ. Σύμφωνοι, ο Ρόρβικ έγραψε ένα μυθιστόρημα υπό μορφήν πραγματικής έρευνας είτε για να τα κονομήσει, είτε για να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, είτε επειδή ήταν ψωνάρα –ή και για τους τρεις αυτούς λόγους. Ανεξάρτητα από το εάν το βιβλίο ήταν fiction ή non-fiction, το σίγουρο είναι ότι έσκασε σαν πυρηνική βόμβα.
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του Ρόρβικ, γεννήθηκε η προβατίνα Ντόλυ, το πρώτο κλωνοποιημένο από ενήλικα κύτταρα θηλαστικό. Σύμφωνα με την γνωστή επιστημονική δημοσιογράφο των New York Times Τζίνα Κολάτα (The Road to Dolly) ο δρόμος για την Ντόλυ ήταν γεμάτος «σαμαράκια» που όχι μόνο επιβράδυναν το ρυθμό της έρευνας για την κλωνοποίηση αλλά και άλλαξαν την φύση αυτής της έρευνας. Από τους «ιερούς και άσπιλους χώρους» της ακαδημαϊκής έρευνας, η κλωνοποίηση πέρασε στην επικράτεια της εφαρμοσμένης έρευνας που χρηματοδοτείται από μεγάλες εταιρείες. Σύμφωνα με την Κολάτα, το βιβλίο του Ρόρβικ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην «μετάλλαξη» αυτή.
Τώρα μπορούμε να διακρίνουμε γιατί ο δρ Μπρόμχολ είχε αντιδράσει τόσο βίαια και έντονα για τη δημοσίευσή του ονόματός του στο βιβλίο του Ρόρβικ. Μήπως εξαιτίας του εγγλέζικου πείσματός του; Πολύ πιθανόν, αλλά μάλλον υπήρχε και ένας άλλος, πιο πραγματιστικός λόγος. Ο δρ Μπρόμχολ ήταν διάσημος γενετιστής, γνωστός για τις εργασίες του που αφορούσαν σύντηξη πυρήνων κυττάρων κουνελιού και μη γονιμοποιημένων ωαρίων κουνελιού. Είχε δημοσιεύσει μια σχετική εργασία στο Nature το 1975. Την εποχή εκείνη η εργασία αυτή αποτέλεσε σημαντικό ορόσημο στην πορεία προς την κλωνοποίηση των θηλαστικών.
Ο Μπρόμχολ ανησυχούσε για την αντίδραση που θα προκαλούσε το βιβλίο του Ρόρβικ στις ΗΠΑ. Η λαϊκή κατακραυγή θα επέφερε την ανάσχεση ή ίσως και το σταμάτημα των σχετικών πειραμάτων. Καταφέρνοντας να κερδίσει τη δίκη και να δείξει ότι το βιβλίο του Ρόρβικ ήταν «απάτη», μιλούσε για λογαριασμό όλων των γενετιστών και όχι μόνο για λογαριασμό δικό του. Όμως ήταν πια πολύ αργά. Η ζημιά είχε γίνει. Όπως και στην περίπτωση της Εναλλακτικής Λύσης 3 ή των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών, η αρχική (καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη) απάτη δημιούργησε μια πραγματική δίνη η οποία προσέλκυσε υλικό και απέκτησε τη δική της δυναμική.
Το βιβλίο του Ρόρβικ ήταν ένα τεράστιο «σαμαράκι» στο δρόμο για την κλωνοποίηση. Από τότε πέρασαν χρόνια κι υπήρξαν κι άλλα «σαμαράκια». Συνδυάστε τέτοια «σαμαράκια» με την διαρκώς αυξανόμενη τάση επιφυλακτικότητας και άρνησης απέναντι σε οποιοδήποτε νέο επίτευγμα και θα έχετε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Γιατί σήμερα η λέξη «μεταλλαγμένα τρόφιμα» είναι μπαμπούλας χειρότερος κι από τα πυρηνικά; Ακόμα και όποιοι εκφέρουν μια δειλή, επιφυλακτική γνώμη υπέρ των μεταλλαγμένων τροφίμων, κατακεραυνώνονται και χαρακτηρίζονται ως αργυρώνητοι πράκτορες των «κακών πολυεθνικών» ή άλλων τέτοιων «σκοτεινών κέντρων αποφάσεων».
Λέγαμε λοιπόν για «σαμαράκια». Τι είναι τα «σαμαράκια» παρά ξεβολέματα σε μια ήπια και ομαλή πορεία. Θυμάστε τι λέγαμε στην αρχή του κεφαλαίου για τα εμβόλια. Τι είναι τα εμβόλια παρά ξεβολέματα του οργανισμού ώστε αυτός να αναγκαστεί να αναπτύξει αντισώματα σε μια ασθένεια. Και ναι, σήμερα τα εμβόλια είναι σχετικά αβλαβή, όμως παλιότερα δεν ήταν σπάνια τα περιστατικά που το εμβόλιο δεν ήταν και τόσο «εξασθενημένο» κι ο οργανισμός δεν το άντεχε.
Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, η κοινή γνώμη, ο συλλογικός νους, δέχτηκε κάμποσες δόσεις αρκετών εμβολίων σε ό,τι αφορά το θέμα της κλωνοποίησης και γενικότερα της βιοτεχνολογίας και της γενετικής μηχανικής. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός νέου ανοσοποιητικού συστήματος που δέχεται ή δεν δέχεται τα αντιγόνα.
Την ίδια χρονιά που εκδόθηκε το βιβλίο του Ρόρβικ, προβλήθηκε και η ταινία τα Παιδιά Από τη Βραζιλία, βασισμένο σε ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα του Άιρα Λέβιν, όπου ο περιβόητος επιζήσας Ναζιστής γενετιστής Γιόζεφ Μένγκελε δημιουργεί δεκάδες κλώνους του Αδόλφου Χίτλερ για ευνόητους λόγους.
Την ίδια χρονιά (1978), γεννιέται το πρώτο «παιδί του σωλήνα». Αυτή τη φορά η ιστορία είναι πραγματική. Οι επιστήμονες, οι νομικοί και οι ηθικολόγοι σπεύδουν πάλι να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο σε φλυαρία. Σήμερα η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι ακόμα ένα αξεσουάρ στο οπλοστάσιο της σύγχρονης ιατρικής και ουκ ολίγα τέτοια παιδιά έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα. Το μεγαλύτερο Ελληνόπουλο του σωλήνα είναι σήμερα 15 χρονών.
Κάνουμε ένα άλμα ενός τετάρτου του αιώνα. Αρχές Δεκεμβρίου 2002, η σέκτα των Ραελιανών συμφοριάζει την υφήλιο ανακοινώνοντας ότι το πρώτο κλωνοποιημένο παιδί θα γεννηθεί πολύ σύντομα χάρη. Γενικότερη αντίδραση: «Καλά τώρα, τα έχουμε ξανακούσει αυτά!». Χριστουγεννιάτικα όμως η μαντάμ Μπριζίτ Μπουασελιέ, επιστημονική διευθύντρια της Clonaid, γενετικού εργαστηρίου των Ραελιανών, μας ανακοινώνει ότι γεννήθηκε ήδη το πρώτο κοριτσάκι-κλώνος με το (ταιριαστό) όνομα Εύα από Αμερικανίδα μητέρα, αλλά εκτός αμερικανικού εδάφους. Χαμός στο ίσιωμα! Επιστήμονες, νομικοί, θεολόγοι, ηθικολόγοι ξεσπαθώνουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Τελικά στις 7 Ιανουαρίου 2003 ο Μάικλ Γκίλεν, τέως επιστημονικός ρεπόρτερ του ABC που επρόκειτο να επιλέξει τους ανεξάρτητους ειδικούς οι οποίοι θα εξέταζαν την Εύα και τη μητέρα του για να εξακριβώσουν το αυθεντικό των ραελιανών ισχυρισμών, αφήνει να εννοηθεί ότι η όλη ιστορία είναι μάλλον απάτη. Και ο πλανήτης ξεφυσάει με ανακούφιση…
Οι Ραελιανοί είναι μια περίεργη σέκτα με ηγέτη τον Κλωντ Βοριλόν ή Ραέλ, θύμα απαγωγής από ΑΤΙΑ, ο οποίος ισχυρίζεται πως η Ζωή δημιουργήθηκε στη Γη μέσω γενετικής μηχανικής εκ μέρους των βιβλικών Ελοχίμ, δηλαδή εξωγήινων που κατέφθασαν στη Γη πριν 25.000 χρόνια. Και βεβαίως η κλωνοποίηση παίζει σημαντικό ρόλο στις δοξασίες και τις ενέργειες των Ραελιανών.
Μια ομάδα γραφικών παλαβών έτσι; Δεν έχω καμία αντίρρηση. Απλώς θυμήθηκα το ενδιαφέρον του άλλου παλαβού, του Ρόρβικ για τα ΑΤΙΑ μετά την παραίτησή του από το Time. Θυμήθηκα επίσης ότι η απαρχή της ιστορίας του Ρόρβικ τοποθετείται το Σεπτέμβριο του 1973 –δυο μήνες πριν την πρώτη επαφή του Κλωντ Βοριλόν με τους «εξωγήινους». Θυμήθηκα επίσης ότι το φθινόπωρο του 1973 γνώρισε ένα άνευ προηγουμένου κύμα εμφανίσεων και προσγειώσεων ΑΤΙΑ. Θυμήθηκα επίσης ότι το φθινόπωρο του 1973 ξέσπασε η μεγάλη ενεργειακή κρίση και πως παρά λίγο ο πλανήτης να πέσει στο χείλος του πυρηνικού ολέθρου εξαιτίας του τρίτου αραβοισραηλινού πολέμου… Θυμήθηκα επίσης ότι είχα δει τον Βοριλόν το φθινόπωρο του 1989, όταν είχε συγκεντρώσει αρκετό κόσμο σε μια ομιλία του σε αθηναϊκό ξενοδοχείο. Θυμήθηκα ότι προ ετών το Θεσσαλονικιώτικο τμήμα των Ραελιανών είχε προσελκύσει και την προσοχή του εισαγγελέα (Ελευθεροτυπία, 18 και 19.6.1997).
Στη σύγχρονη εποχή οι επαφικοί, δηλαδή οι τύποι που ισχυρίζονται ότι έχουν έρθει σε ουσιαστική επαφή με τις «εξωγήινες» οντότητες των ΑΤΙΑ έχουν μεταβληθεί σε πραγματικούς ιεροκήρυκες νέων θρησκειών. Ισχυρίζονται ότι έχουν έρθει σε επαφή με εξωγήινες διάνοιες και ιδρύουν κινήματα τα οποία συγκεντρώνουν χιλιάδες πιστούς. Προπαγανδίζουν αρχετυπικά μηνύματα ειρήνης και αδελφότητας και προβλέπουν τον τελικό ερχομό των Διαστημικών Αδελφών και την έλευση της παγκόσμιας κυβέρνησης. Δεν είναι παρά η Δευτέρα Παρουσία ή το Τέλος της Παιδικής Ηλικίας του Άρθουρ Κλαρκ σε σύγχρονη θρησκευτικοτεχνολογική βερσιόν. Τρίχες κατσαρές δηλαδή, έτσι δεν είναι;
Ο γνωστός ερευνητής Ζακ Βαλλέ αποκαλεί αυτές τις οντότητες με το ταιριαστό όνομα «αγγελιαφόροι της εξαπάτησης» και αναλύει το θέμα στο ομώνυμο εξαιρετικό του βιβλίο (Messengers of Deception). Εκεί γράφει κι αρκετά ενδιαφέροντα για τους Ραελιανούς. Ακόμα πιο ενδιαφέροντα όμως υπάρχουν στο βιβλίο του Revelations (1991). Για να δούμε:
"Το πλέον αξιοσημείωτο για τον Ραέλ-Βοριλόν είναι πως έχει συγκεντρώσει ένα μεγάλο αριθμό οπαδών –συμπεριλαμβανομένων χιλιάδων πιστών στο γαλλόφωνο Καναδά- και ότι η σέκτα μοιάζει να διαθέτει πηγές εισοδήματος που δεν περιορίζονται στις δωρεές του ποιμνίου του. Κι αυτό οδήγησε ορισμένους να εικάσουν πως το κίνημα των Ραελιανών… όπως το κίνημα UMMO στην Ισπανία και ο Ναός του Λαού του Τζιμ Τζόουνς [του οποίου οι πιστοί αυτοκτόνησαν ομαδικά το 1978, Θ.Β.] μπορεί να προσέλκυσαν την προσοχή κοινωνικών μηχανικών που ενδιαφέρονταν για την παρατήρηση και διαχείριση τέτοιων συστημάτων δοξασιών."
Εδώ ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο που διαθέτει άφθονους λάκκους-παγίδες γεμάτες με την κινούμενη άμμο της συνωμοσιολογίας. Αλλά έτσι κι αλλιώς άλλο μονοπάτι μας ενδιαφέρει προς το παρόν. Λέγαμε για την κλωνοποίηση. Σκεφτείτε αυτό: εάν ο Ραέλ διέθετε χιλιάδες πιστούς το 1991, σήμερα, 13 χρόνια μετά, πόσο μεγαλύτερη δύναμη θα έχει αποκτήσει το κίνημά του;
Όμως ποιος δίνει σημασία σε κάτι γραφικούς παλαβούς;
Λοιπόν, η μάσκα του «γελοίου» και του «εξωφρενικού» είναι ένα θαυμάσιο καμουφλάζ για να προωθεί κανείς τους σκοπούς του. Οι οποίοι μπορεί να μην είναι τελικά δικοί του σκοποί, αλλά σκοποί κάποιου άλλου. Οι «κοινωνικοί μηχανικοί» που λέει ο Βαλλέ δεν είναι σώνει και καλά τμήματα «μυστικών υπηρεσιών» (εν τέλει τι γελοίος και αποπροσανατολιστικός όρος!). Όμως, ακόμα και να είναι, είναι κι αυτοί πιόνια στα χέρια κάποιου άλλου. Κι όχι απαραίτητα «ανθρώπινου άλλου».
Όχι, όχι! Δεν εννοώ εδώ τους «εξωγήινους» με την ηλίθια, παγωμένη έννοια που έχει επικρατήσει!
Εν πάση περιπτώσει, και για να τα συνοψίζουμε, σύμφωνα με την ψυχολογία της μάθησης, το καλύτερο χρονοδιάγραμμα ενίσχυσης της γνώσης είναι εκείνο που συνδυάζει την περιοδικότητα με το απρόβλεπτο. Τότε η μάθηση είναι αργή αλλά συνεχής. Αν κρίνουμε από το συνεχώς ανερχόμενο ποσοστό των ανθρώπων που πιστεύουν σε ένα ευρύ φάσμα «καταραμένων» απόψεων (από τα ΑΤΙΑ και την αστρολογία μέχρι τα θρησκευτικά θαύματα και τους Αρχαίους Αστροναύτες), τότε βλέπουμε ότι τα ποικίλα Οριακά Φαινόμενα έχουν επιτελέσει καλά το σκοπό τους.
Κι η κλωνοποίηση; Πού κολλάει εδώ;
Αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη, σταματήστε εδώ και ξαναδιαβάστε πάλι το κεφάλαιο προσεκτικά. Θυμηθείτε τα «σαμαράκια» που λέγαμε και τις τροποποιήσεις στην πορεία. Θυμηθείτε τα εμβόλια, τα αντιγόνα και τα αντισώματα και την ανοσοποίηση ενός οργανισμού.
Α, ναι! Η Clonaid έχει μιλήσει και για άλλες γέννες κλωνοποιημένων μωρών ενώ από τις αρχές του 2003 επεσήμανε ότι 200 άτομα σε όλο τον κόσμο έχουν απευθυνθεί στην εταιρεία ζητώντας τον δικό τους κλώνο. Παράλληλα, ο Σεβερίνο Αντινόρι, ο Ιταλός φιλόδοξος πρωτοπόρος της κλωνοποίησης, είχε ανακοινώσει ότι μέσα στον Ιανουάριο του 2003 θα γεννηθεί ένας κλώνος δικού του πελάτη στο Βελιγράδι ενώ 5-6 βδομάδες μετά θα ακολουθήσουν άλλοι δύο. Ανάλογους στόχους έχει ανακοινώσει και ο Ελληνοκύπριος επιστήμονας Παναγιώτης Ζαββός. (Καθημερινή, 5.1.2003).
Στις αρχές Φεβρουαρίου 2004 ο δρ Ζαββός ανακοίνωσε ότι απέτυχε στην νέα του απόπειρα να κλωνοποιήσει άνθρωπο (Βήμα, 5.2.2004). Ο δρ Ζαββός δήλωσε πάντως ότι θα συνεχίσει ως τη στιγμή που θα επιτύχει. Η είδηση βέβαια πέρασε στα ψιλά (και όταν ο δρ Ζαββός πετύχει μάλλον θα περάσει στα ακόμα… ψιλότερα). Στα αζήτητα έμεινε επίσης μια ακόμα δήλωση της μαντάμ Μπουασελιέ της Clonaid για τη γέννηση ακόμα ενός κλωνοποιημένου παιδιού την ίδια χρονική περίοδο. Ποιος ασχολείται όμως με απάτες όπως οι Ραελιανοί;
Κι όταν ο Ζαββός, ο Αντινόρι, η Μπουασελιέ ή κι εγώ δεν ξέρω ποιος, παρουσιάσουν τον πρώτο αποδεδειγμένο κλώνο ενώπιον ευρέως κοινού, νομίζετε πως θα το προσέξει κανείς; Μπα! Μάλλον θα περάσει κάπου στα ψιλά των ειδήσεων, πνιγμένο στο λευκό θόρυβο των μη-ειδήσεων.
Τι σάλο που είχε προκαλέσει τότε το βιβλίο του Ρόρβικ, έτσι; Αναρωτιέμαι εάν θα το πρόσεχε κανείς εάν πρωτοεμφανιζόταν σήμερα. Αναρωτιέμαι τι άλλο απ’ αυτά που πρωτοεμφανίζονται σήμερα δεν προσέχουμε, κουφαμένοι από τον συνεχή ορυμαγδό και τη βαβούρα των απανταχού παρόντων καλοθελητών και κωδωνοκρουστών.
Απλώς, έχετε υπόψη σας ότι οι άδειοι τενεκέδες είναι αυτοί που κάνουν το μεγαλύτερο θόρυβο.
(Αποτελεί κεφάλαιο του βιβλίου Μέσα στη Χύτρα Ταχύτητας.(2005). Εξαιρετικά επίκαιρο με την Επικαιρότητα Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2011