Λοιπόν, σαν πολύς καιρός δεν έχει περάσει από τότε που έκανε μεγάλο σεισμό;
Ήδη ακούω τις αγριεμένες φωνές. «Δάγκωσε τη γλώσσα σου!», «Χτυπα ξύλο ρε γρουσούζη;», «σκάσε ρε παλιογκαντέμη!» και άλλα λιγότερο ή περισσότερο ευγενικά.
Λες δηλαδή κι αν δαγκώσω τη γλώσσα μου ή χτυπήσω ξύλο δεν θα γίνει σεισμός;
Ή μήπως πιάσει τελικά το ξόρκι; «Magick is the Science and Art of causing Change to occur in conformity with the Will», έλεγε κάποιος, κάποτε. Τώρα αν θέλετε να ονομάσετε Σύμπτωση την Μεταβολή, δικαίωμά σας.
Πάντως είναι γεγονός ότι δεν έχει κάνει μεγάλο σεισμό τώρα τελευταία. Τουλάχιστον γεωλογικό σεισμό, γιατί από άλλους σεισμούς… Όπως και να έχει, ο μηχανισμός είναι ο ίδιος. Όπως κάθε σεισμικό ρήγμα συγκεντρώνει ενέργεια μέχρι που να εκτονωθεί σε μια σεισμική δόνηση, έτσι και κάθε μεταλλαγή στον ιστό της Συναινετικής Πραγματικότητας διαθέτει ένα χρόνο επώασης. Αυτό προβλέπει άλλωστε και η μοντέρνα Θεωρία των Καταστροφών.
Κι οι άλλοι στο CERN ψάχνουν το φευγαλέο μποζόνιο. Θα το βρουν άραγε; Εγώ πάντως προσυπογράφω αυτά που έγραφε ο Patrick Harpur προ καιρού και τα οποία έχω αναρτήσει στην κατηγορία Άρθρα-Κείμενα.
Σεισμοί πάσης φύσεως, Συναινετική Πραγματικότητα, magick και μια κοσμοχαλασιά που εξελίσσεται γύρω μας, σε διάφορα επίπεδα και η οποία επηρεάζει πλέον την άμεση καθημερινότητα. Ναι, η κοσμοχαλασιά έχει αποκτήσει πλέον μια χειροπιαστή διάσταση. Τουλάχιστον εδώ στο Helladistan. Και αλλού. Ας μην υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, όλοι ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ.
Από την άποψη αυτή ο σεισμός έχει αρχίσει και αυξάνει συνεχώς σε ένταση, αλλά δύσκολα αντιλαμβάνεσαι ότι αλλάζει ένταση, επειδή ισχύει το φαινόμενο του Βραζόμενου Βατράχου. Λεπτομέρειες στη Χύτρα Ταχύτητας και σε παλιότερες επικαιρότητες.
«Η κληρονομιά αυτή της παρατεταμένης ανομίας και παραβατικότητας (αλλά και ασχήμιας σε όλες τις εκφάνσεις της μοναδικά αποτυπωμένης στα σκουπίδια) είναι ο κυνικός εθισμός στη βαρβαρότητα. Είναι το πιο ύπουλο αποτύπωμα αυτών των ημερών» (Νίκος Βατόπουλος, Καθημερινή, 22.10.2011).
Και συμφωνώ απόλυτα με τον Νίκο Βατόπουλο, μόνο που εγώ έχω υπόψη μου ένα πολύ βαθύτερο Μαύρο Ρεύμα, αιτία και αποτέλεσμα ταυτόχρονα, μια έκφανση του οποίου είναι η καθημερινή βαρβαρότητα η οποία δεν προκαλεί πλέον καμία εντύπωση σε αυτό τον «υπερήφανο» λαό των προβάτων.
«Η βασική αλλοίωση που κάνει στη σκέψη, η καρδιά του ιού της ‘παράνοιας’, δεν διαφέρει όπως παρατηρούν ανθρωπολόγοι από το βασικό μηχανισμό σκέψης που παρατηρείται στους σχιζοφρενείς» (Απόστολος Δοξιάδης, Καθημερινή, 20.11.2011).
«Το 38,2% του πληθυσμού της Ευρώπης πάσχει ανά πάσα στιγμή από κάποια ψυχική διαταραχή, με συχνότερες τις αγχώδεις διαταραχές, την αϋπνία και τη μείζονα κατάθλιψη, δείχνει μεγάλη μελέτη… Το συμπέρασμα ότι τέσσερις στους δέκα Ευρωπαίους πάσχουν ανά πάσα στιγμή από ψυχικές παθήσεις φαίνεται υπερβολικό. Βρίσκεται ωστόσο σε συμφωνία με μελέτη που δημοσίευσε το 2008 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (World Mental Health Survey), σύμφωνα με την οποία ένας στους τρεις ενήλικες πάσχει από κάποια ψυχική διαταραχή στις 28 χώρες που εξετάστηκαν.» (in.gr, 5.9.2011).
Βέβαια στο ίδιο δημοσίευμα υπάρχει και το κλειδί, πολύ χρήσιμο για όσους ξέρουν να το χρησιμοποιούν:
«Τα αποτελέσματα της μελέτης εξαρτώνται φυσικά από τα τρέχοντα διαγνωστικά κριτήρια -όσο πιο αυστηρά γίνονται τα κριτήρια για τη διάγνωση μιας ασθένειας, τόσο πέφτει στατιστικά η συχνότητα αυτής της ασθένειας στον πληθυσμό».
Από ένα σημείο και μετά όμως, είτε nocebo έχουμε, είτε αντικειμενικό φαινόμενο, είναι το ένα και το αυτό.
Όπως ένα πείραμα που έγινε στον Καναδά το 1961 και για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Δεν ξέρω αν έγινε στην πραγματικότητα, αλλά ο βασικός μηχανισμός είναι αναμφισβήτητος.
Και στο μεταξύ το παιχνίδι συνεχίζεται, εντείνεται και επιταχύνεται.
«Η κοινωνία, όπως αποδεικνύεται, συμπεριφέρεται σε μεγάλο βαθμό σαν πρωτόπλασμα. Ένα πλάσμα, δηλαδή, που δημιουργεί αποικίες, οι οποίες καταλαμβάνουν το κενό ανάμεσα σε μονοκύτταρους οργανισμούς όπως τα βακτηρίδια και πολυκύτταρους όπως οι άνθρωποι. Οι αποικίες στο σύνολό τους λειτουργούν σαν μεγαλύτεροι οργανισμοί. Ομως, τα πρωτοπλάσματα δεν έχουν ούτε μάτια ούτε μυαλό ούτε άλλα όργανα… Αποτέλεσμα, ακόμα και οι ανεπτυγμένες δημοκρατίες να είναι ουσιαστικά τυφλές και να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα μόνο όταν πέφτουν πάνω τους και αντιλαμβάνονται μια «ξαφνική» κρίση. Δυστυχώς, αυτός ο τρόπος αντίδρασης στα προβλήματα έχει τον κίνδυνο να είναι πολύ λίγος και να έρχεται πολύ αργά». ((Καθημερινή, 19.8.2011)
Too little, to late που λένε και οι Φονιάδες των Λαών. Και οι σεισμοί συνεχίζονται.
«Αυτή η επανάσταση της τεχνολογίας δίνει υπερβολική δύναμη σε άτομα, διευκολύνοντάς τα να αμφισβητήσουν ιεραρχίες και παραδοσιακές αυθεντίες. Καθιστά εφικτή τη δημιουργία πανίσχυρων μειονοτήτων, με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται το έργο των κυβερνήσεων και να διευκολύνεται η επιβολή της επιθυμίας των μειονοτήτων». (Καθημερινή, 21.8.2011)
Τώρα, για τον ορισμό της λέξης «μειονότητες» μην είστε και τόσο σίγουροι…
Άραγε μπορεί το Twitter να προβλέψει το μέλλον;
«Καθώς οι χρήστες των κοινωνικών μέσων συνηθίζουν όλο και περισσότερο να μοιράζονται ιδιαίτερα προσωπικές πληροφορίες, εμφανώς αδιάφοροι για ομάδες έρευνας αγοράς… που παρακολουθούν το κάθε τους βήμα, τα συναισθήματα και οι επιδιώξεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων είναι εκεί, για να τα δουν οι ‘πεινασμένοι΄ για δεδομένα υπολογιστές» Καθημερινή-The Economist, τ. 90, Ιούλιος-Αύγουστος 2011.
Σεισμός, σεισμός, καταποντισμός! Και μέσα σε όλη αυτή την κοσμοχαλασιά αναδύεται ο Νέος Άνθρωπος.
«Οι νέοι που περνούν πάνω από εννέα ώρες ημερησίως μπροστά σε μια οθόνη είναι πιο ικανοί να παίρνουν γρήγορα αποφάσεις και να φιλτράρουν αποφασιστικά την πληροφορία… Είναι επίσης πιο δημιουργικοί διότι η σκέψη τους είναι λιγότερο κάθετη, όμως δυσκολεύονται περισσότερο να παραμένουν συγκεντρωμένοι. Διότι το Ιντερνετ διεγείρει κυρίως την βραχυπρόθεσμη μνήμη… Για να απομνημονεύσει κανείς κάτι μόνιμα, χρειάζεται τουλάχιστον μια ώρα… Όμως η μελέτη μας απωθεί ολοένα και περισσότερο. Βλέπουμε το Ιντερνετ σαν μια αλάνθαστη, πιο λειτουργική μνήμη… Το Ιντερνετ δεν χωνεύει τα γεγονότα, δεν τα συνδέει. Η ανάγνωση έχει γίνει αποσπασματική». (Τα Νέα, 24-25.9.2011) αλλά και Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 25.9.2011)
Και στο μεταξύ οι σεισμοί επεκτείνονται όχι μόνο στο χώρο αλλά και στο χρόνο. Μπρος και πίσω. Γιατί στο πλαίσιο της Ομοιόστασης, η Αρχή της Απροσδιοριστίας ισχύει ΚΑΙ για το χρόνο.
Να, το instagram για παράδειγμα, μια εφαρμογή που συνεργάζεται με την κάμερα του smartphone για την πλατφόρμα iOS του iphone. Επεξεργάζεται αυτόματα τις φωτογραφίες που τραβάει κάποιος με τη συσκευή του, τις μεταφορτώνει σε μια online κοινότητα και δίνει τη δυνατότητα προώθησης σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σιγά τα ωά, θα πείτε. Θα αφήσω όμως να τα πει το blog Επίμετρον που τα έγραψε πολύ πετυχημένα στο Lifo (22.8.2011)
«Τι κάνει το instagram: πάιρνει ένα ψηφιακό αρχείο χαμηλής ανάλυσης, το μετατρέπει σε ακόμα πιο χαμηλής ανάλυσης, εφαρμόζει προσχεδιασμένο φορμά και δίνει την επιλογή μιας αυτοματοποιημένης ρουτίνας που θα το μετατρέψει σε μια ψευδο-ρετρό απεικόνιση… Ο χρήστης του instagram εφαρμόζει αβίαστα διαφορετικούς αυτοματισμούς που ελάχιστα έχουν να προσφέρουν δημιουργικά στην πραγματική εικόνα που τραβήχτηκε, συνδράμοντας σε μια παγκόσμια κοινότητα όπου όλοι χρησιμοποιούν το ίδιο -ισοπεδωτικό για την εικόνα- μέσο για μιλήσουν την ίδια θορυβώδη οπτική ασυναρτησία… Μια καλή φωτογραφία μπορεί να χαθεί πίσω από layers από σκατένια faux μπιζουδάκια, χαμένη σε ένα είδος οπτικής αφασίας που οι δημιουργοί της νιώθουν την ακατανίκητη ανάγκη να μοιραστούν με την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Έχεις, έτσι, μια παγκόσμια συλλογή φτηνών κατασκευών που στην ουσία μιλούν την ίδια ασυνάρτητη γλώσσα που εκφράζεται από μια πανομοιότυπη φόρμα».
Α, ναι οι άλλοι μπορεί να ψάχνουνε για το μποζόνιο, αλλά κάποιοι άλλοι βρήκανε ότι οι νόμοι της φυσικής ποικίλουν, αναλόγως πού βρίσκεται κανείς στο σύμπαν. (Daily Mail, 1.11.2011).
Τι σημαίνει αυτό; Σε πρώτο επίπεδο, υπονομεύονται τα θεμέλια της Γενικής Σχετικότητας (καιρός δεν ήταν;) . Σε δεύτερο (και νιοστό) επίπεδο, ο μοναδικός νόμος του σύμπαντος που απομένει συνίσταται στο εξής: Do What Thou Wilt, This Shall be the Whole of the Law (κάτι που είχε πει πριν πολύ καιρό εκείνος που έγραψε τον άλλο αγγλικό αφορισμό στην αρχή της Επικαιρότητας – πάντως όχι, δεν ήταν ο Δικαστής Dredd, αν και θα μπορούσε…)
Προς το παρόν το Παραδικαστικό Κύκλωμα λύνει και δένει. Όχι αυτό που λένε τα ΜΜΕ. Το άλλο, που δε λένε. Ή τουλάχιστον που δεν λένε με αυτό το όνομα.
Λοιπόν, σαν πολύς καιρός δεν έχει περάσει από τότε που έκανε μεγάλο σεισμό;
Season's greetings (από εδώ)
Τετελεσμένος Μέλλων
Αυτήν εδώ τη (όχι και τόσο) counterfactual δημοκρατία απειλούν (δημιούργημα του Κάρολου Πολεσμάνογλου απο εδώ)