Έχω ξαναγράψει πως η αποκρυπτογράφηση της Μορφοδιάταξης, η αναζήτηση κρυφών μοτίβων στη Συναινετική Πραγματικότητα μοιάζει με την προσπάθεια να ξεμπερδέψει κανείς μια ομελέτα. Αυτό που απαιτείται είναι ένας ειδικός τρόπος σκέψης –που θυμίζει την εφαρμογή της τεχνικής των ελεύθερων συνειρμών στην ξύπνια πραγματικότητα. Άλλωστε κατά πολλούς η «ξύπνια» πραγματικότητα είναι απλώς ένα άλλο επίπεδο ύπνου…
Στις 18 Φεβρουαρίου 1962, η Νατάσα Κυριαζή, γυναίκα του ανακριτή Κώστα Κυριαζή, σκοτώνεται σε τροχαίο. Ο ένοχος οδηγός εγκαταλείπει το θύμα του και δεν συλλαμβάνεται ποτέ. Ο ανακριτής Κυριαζής είναι απαρηγόρητος και δεν μπορεί να ξεπεράσει την απώλεια της συζύγου του. Χρόνια αργότερα, καλείται να διαλευκάνει ένα παρόμοιο περιστατικό: η Ελένη Καρύπη πέφτει θύμα τροχαίου, όταν ένας ασυνείδητος οδηγός την παρασύρει και την σκοτώνει με το ΙΧ του και μετά εξαφανίζεται. Το νέο τροχαίο έχει συμβεί στις 18 Φεβρουαρίου 1968, ακριβώς έξι χρόνια μετά το θάνατο της συζύγου του Κυριαζή.
Εξαιτίας αυτής της «σύμπτωσης», ο ανακριτής Κυριαζής για πρώτη φορά αισθάνεται ότι δεν θα μπορέσει να επιτελέσει ανεπηρέαστος το καθήκον του, χωρίς συναισθηματική εμπλοκή. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, συνειδητοποιεί με τρόμο πως είναι ο ίδιος ένοχος, έχοντας μάλλον παρασύρει την Καρύπη με το ΙΧ του ένα βράδυ που ήταν μεθυσμένος –και χωρίς να θυμάται τίποτα.
Αυτός είναι και ο πυρήνας του σεναρίου της ταινίας «Η Λεωφόρος του Μίσους» σε σενάριο και σκηνοθεσία Νίκου Φώσκολου. Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1968-1969 και έκοψε 550.847 εισιτήρια με αποτέλεσμα να έρθει στην 3η θέση ανάμεσα σε 108 ταινίες. Η πρεμιέρα της ήταν τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 1968. Ο Φώσκολος έγραψε και ένα από τα ωραιότερα ερωτικά τραγούδια το οποίο ακούγεται στην ταινία, το «Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, η αγάπη αυτή με πεθαίνει» σε μουσική Νίκου Μαμαγκάκη. Στην ταινία το τραγούδι φαίνεται να ερμηνεύει η Νόνικα Γαληνέα, την οποία όμως έχει ντουμπλάρει η Βάνου.
Και κάπου εδώ ξεκινούν οι παράξενες διασυνδέσεις.
Ο ανακριτής Κυριαζής (που τον υποδύεται ο Κώστας Καζάκος) έχει για βοηθό τον Τσεβά (τον υποδύεται ο Σπύρος Κωνσταντόπουλος). Η ταινία γυρίστηκε και προβλήθηκε επί χούντας. Στον δικό μας κόσμο, ο Δημήτριος Τσεβάς ήταν δικαστικός που αναδείχθηκε πρωταγωνιστής στις διώξεις των χουντικών. Ως εισαγγελέας Πρωτοδικών διερεύνησε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου λίγο μετά την κατάρρευση της δικτατορίας. Έπειτα από 40 μέρες έρευνας, παρέδωσε το πόρισμά του στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών. Ήταν 14 Οκτωβρίου 1974, ημέρα Δευτέρα. Είχαν περάσει έξι ακριβώς χρόνια από την πρεμιέρα της «Λεωφόρου του Μίσους», 14 Οκτωβρίου 1968, η οποία ήταν πάλι ημέρα Δευτέρα. Όπως είδαμε, έξι ακριβώς χρόνια χώριζαν τα τροχαία δυστυχήματα που σημάδεψαν τη ζωή του ανακριτή Κυριαζή στην ταινία.
Κατά παράξενη «σύμπτωση», η 18η Φεβρουαρίου 1962 και η 18η Φεβρουαρίου 1968, ημερομηνίες των (φανταστικών) τροχαίων ατυχημάτων της ταινίας, είναι Κυριακές –η προηγούμενη ημέρα της εβδομάδας (και μαγικά αντίθετη, αφού η Κυριακή είναι ημέρα του Ήλιου, ενώ Δευτέρα είναι η ημέρα της Σελήνης).
Ο Δημήτρης Τσεβάς έγινε και αργότερα ευρύτερα γνωστός λόγω της ανάμιξής του στις έρευνες για την τρομοκρατία και ειδικότερα τη 17Ν –κάτι που πιθανόν έπαιξε ρόλο στον άκαιρο θάνατό του στις 25 Μαρτίου 1993 από «καρδιακή προσβολή». Εδώ ξεκινά ένα μονοπάτι που οδηγεί στον πολύ επικίνδυνο μαγικοπολιτικό χώρο, κάτι που αναλύω στο βιβλίο μου «Ο Λαβύρινθος του Αίματος», σχετικά με την μορφοδιάταξη της ελληνικής τρομοκρατίας. Αργότερα θα ξαναπιάσουμε το νήμα αυτό.
Ο ανακριτής Κυριαζής της ταινίας (Κώστας Καζάκος) μοιάζει αρκετά σε στυλ με τον δικαστικό Δημήτριο Τσεβά. Αν και βέβαια το στυλ αυτό ήταν χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής.
Υπάρχει και ένας άλλος Κώστας Κυριαζής, πραγματικός αυτή τη φορά (1920-1991). Ήταν δημοσιογράφος, συγγραφέας και εκδότης. Υπήρξε συνιδιοκτήτης -μαζί με τον Κώστα Νικολόπουλο- και διευθυντής της εφημερίδας «Το Έθνος», καθώς και συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων. Από τον Ιούλιο έως τον Νοέμβριο του 1974, διατέλεσε πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ στην κυβέρνηση Eθνικής Eνότητας, με απόφαση του υπουργού Δημοσίων Έργων Γεωργίου - Αλεξάνδρου Μαγκάκη. Είδαμε πως τη μουσική του τραγουδιού της «Λεωφόρου του Μίσους», έγραψε ο Νίκος Μαμαγκάκης.
Στη διάρκεια της θητείας του Κυριαζή, ο Δημήτριος Τσεβάς παρέδωσε το πόρισμά του για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Θα δούμε στην πορεία κι άλλα για τον (πραγματικό) Κώστα Κυριαζή.
Στην ταινία, ο Πέλλος Γεωργίου (Νίκος Γαλανός), είναι γιος της διάσημης τραγουδίστριας Σάσας Βενέτη (Νόνικα Γαληνέα) η οποία τον έχει εγκαταλείψει προς χάριν της καριέρας της. Αυτό έχει τραυματίσει βαθιά τον Πέλλο, ο οποίος τη μισεί κι έχει πάρει το «στραβό δρόμο».
Στην αρχή της ταινίας, ο Πέλλος/Νίκος Γαλανός πλησιάζει κάτι φίλους και φίλες του που χορεύουν στο δρόμο με τον ήχο ενός πικάπ. Η σκηνή αυτή γυρίστηκε στη διασταύρωση της οδού Νηρηίδων με τη Βασιλέως Αλεξάνδρου, απέναντι από το ξενοδοχείο Χίλτον. Λίγα μέτρα πιο πέρα, μερικά χρόνια αργότερα, θα γινόταν η περίφημη ληστεία της Εθνικής Τράπεζας από τον «ληστή με τις γλαδιόλες» Θεόδωρο Βενάρδο, στις 16 Νοεμβρίου 1973, ενώ η Αθήνα συνταρασσόταν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Η Νηρηίδων είναι πάρα πολύ κοντά στη Ναϊάδων, λίγο πιο κάτω, όπου τη Δευτέρα, 7 Οκτωβρίου 1991 δολοφονήθηκε από τη 17Ν ο Τούρκος διπλωματικός ακόλουθος Τσετίν Γκιοργκιού έξω από το σπίτι του –για την ακρίβεια στην οδό Ναϊάδων 2. Η δολοφονία του έγινε 17 χρόνια μετά το πόρισμα Τσεβά για το Πολυτεχνείο και πάλι μήνα Οκτώβριο (όπως η πρεμιέρα της ταινίας, όπως η παράδοση του πορίσματος, και τα τρία ημέρα Δευτέρα).
Η οδός Ναϊάδων παίζει ρόλο σε δυο χτυπήματα της 17Ν. Η δολοφονία Μάλλιου (Δεκέμβριος 1976) έγινε κοντά στο σπίτι του στην οδό Άτλαντος 21, κοντά στη διασταύρωση με την οδό Ναϊάδων (όπου υπάρχει και το νο 22 της τελευταίας ). Οι Ναϊάδες ήταν νύμφες που αναπαρίσταντο να χύνουν νερό από δοχεία, όπως ακριβώς κάνει και η γυμνή «νύμφη» στο φύλλο 17 της Μεγάλης Αρκάνας του Ταρό (το φύλλο «Άστρο» - όπως το σύμβολο της 17Ν). Η Μεγάλη Αρκάνα διαθέτει 22 φύλλα.
Τον Οκτώβριο του 1974, όταν ο Τσεβάς παρέδιδε το πόρισμα του Πολυτεχνείου, ο πραγματικός Κώστας Κυριαζής ήταν πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Υδάτων (που μετά μετονομάστηκε σε ΕΥΔΑΠ). Η ΕΥΔΑΠ φυσικά έχει άμεση σχέση με το νερό, δηλαδή τις Ναϊάδες, όσο και της Νηρηίδες.
Στις 26 Νοεμβρίου 1985, η 17Ν θα έπληττε με βομβιστική επίθεση ένα λεωφορείο των ΜΑΤ, έξω από το Κάραβελ, πολύ κοντά στο σημείο που γίνεται το υπαίθριο «πάρτι» στη Νηρηίδων στην ταινία. Ο Νίκος Φώσκολος, δημιουργός της «Λεωφόρου του Μίσους» έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών, έχοντας γεννηθεί στις 26 Νοεμβρίου 1927. Ήταν 85 χρονών όταν πέθανε, και 58 όταν έγινε το πλήγμα της 17Ν στο λεωφορείο των ΜΑΤ στο Κάραβελ.
Πάλι στην ταινία, ο ανακριτής Κυριαζής και αστυνομικοί κυνηγούν τον Πέλλο (Νίκο Γαλανό) στην Ομόνοια. Η καταδίωξη συνεχίζεται υπογείως, ο Πέλλος κατεβαίνει στις ράγες με σκοπό να διαφύγει στα τούνελ του ΗΣΑΠ αλλά τελικά παθαίνει ηλεκτροπληξία και συλλαμβάνεται.
Λίγο πριν κατέβει στις ράγες και αμέσως αφού πάθει ηλεκτροπληξία, ο θεατής διακρίνει στο πλάνο δυο φορές διαφήμιση των (ηλεκτρικών) μπαταριών BEREC, μιας πολύ διάσημης μάρκας της εποχής. Αν επρόκειτο για γκρίζα διαφήμιση, ο Φώσκολος διέθετε αυθεντικό μαύρο χιούμορ.
Σήμερα η λέξη BEREC(από το ακρωνύμιο BritishEverReadyElectricalCompany) δεν παραπέμπει στις μπαταρίες, αλλά στον Φορέα Ευρωπαϊκών Ρυθμιστικών Αρχών για τις Ηλεκτρονικές Επικοινωνίες (Body of European Regulators for Electronic Communications - σε σύντμηση BEREC) ο οποίος ιδρύθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2009 και έχει έδρα του βρίσκεται στη Ρίγα της Λετονίας.
Η ηλεκτρονική επικοινωνία συγγενεύει εννοιολογικά με τον τουρισμό (επικοινωνία, εμπόριο, διακίνηση, επαφές, όλα αυτά περιλαμβάνονται στη δικαιοδοσία του Ερμή). Ο (πραγματικός) Κώστας Κυριαζής ήταν στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, και στις δύο πρώτες κυβερνήσεις του (1981 - 1989) διατέλεσε πρόεδρος του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού.
Όπως είδαμε, η «Λεωφόρος του Μίσους» έκανε πρεμιέρα στις 14 Οκτωβρίου 1968. Την ίδια μέρα έγινε και η πρώτη ιστορική τηλεοπτική μετάδοση από το διαστημόπλοιο Απόλλων 7 σε τροχιά γύρω από τη Γη.
Στην ταινία, μια τηλεοπτική συσκευή παίζει σημαντικό ρόλο: στην τηλεόραση παίζει ένα «βίντεοκλιπ» της Σάσας Βενέτη (Νόνικα Γαληνέα). Ο γιος της Πέλλος (Νίκος Γαλανός) παθαίνει παράκρουση και κάνει θρύψαλα την οθόνη με αποτέλεσμα να τραυματιστεί. Αξίζει να σημειωθεί πως την εποχή της ταινίας μόλις έκαναν την εμφάνισή τους δειλά οι τηλεοράσεις στα σπίτια. Στις ταινίες της εποχής, η εμφάνιση τηλεόρασης σε λειτουργία ήταν από μόνη της «αυτόνομο στοιχείο», σύμβολο καινοτομίας και μοντερνισμού.
Στην ταινία, η δαιμόνια Σοφία (Μαίρη Χρονοπούλου), γραμματέας του Κυριαζή κι ο βοηθός Τσεβάς αποδεικνύουν τελικά την αθωότητα του προϊστάμενού τους, όταν βρίσκουν «χώμα με βωξίτη» στα πεντάλ του αμαξιού, απόδειξη ότι το οδηγούσε ένας άλλος, εργάτης των ορυχείων βωξίτη, ο οποίος ήταν και ο δράστης του τροχαίου της 18.2.1968. Αυτός ο άλλος είναι ο Σωτήρης Καρύπης, σύζυγος του θύματος. Τη νύχτα της 18.2.1968 ο ανακριτής Κυριαζής είχε βγει από το αμάξι του μεθυσμένος και κοιμόταν σε ένα παρτέρι. Εκεί κοντά ο Σωτήρης Καρύπης κυνηγούσε πεζή τη γυναίκα του που τον είχε εγκαταλείψει και, βρίσκοντας το αμάξι του Κυριαζή ξεκλείδωτο, το πήρε και με αυτό έπεσε πάνω στην άτυχη γυναίκα του, την οποία εγκατέλειψε κατόπιν.
Το 1971, ο δικαστικός Δημήτριος Τσεβάς, είχε συγκρουστεί με τον τότε αντιπρόεδρο της χουντικής κυβέρνησης, Στυλιανό Παττακό, ο οποίος ήθελε να κατεδαφιστεί ο Ναός του Σωτήρος, μνημείο του 13ου αιώνα στο Ηράκλειο Κρήτης, που είχε χαρακτηρισθεί διατηρητέο. Ο Τσεβάς υπηρετούσε τότε στο Ηράκλειο ως εισαγγελέας και επέμενε στη μη κατεδάφιση του ναού. Ο Παττακός έδωσε εντολή στους ακολούθους του να τον συλλάβουν. Ο Τσεβάς του έδωσε μια θαρραλέα απάντηση… φωσκολικής υφής: «Εγώ είμαι εισαγγελεύς και εγώ μπορώ να διατάξω ποιους θα συλλάβουν, και όχι εσείς, διότι δεν έχετε καμία αρμοδιότητα να αναμειγνύεσθε στην υπηρεσία μου!». Κατόπιν τούτου, ο Τσεβάς πήρε αμέσως δυσμενή μετάθεση για την Αμαλιάδα και ο ναός κατεδαφίστηκε.
Στις 18 Φεβρουαρίου 1962, ημέρα που στην ταινία σκοτώθηκε σε τροχαίο η αγαπημένη σύζυγος του Κυριαζή, στον πραγματικό κόσμο η Κάρολ Κοξ έγινε η πρώτη γυναίκα παγκοσμίως που της επετράπη να αγωνιστεί σε ράλι Dragster που οργάνωνε η αμερικανική NHRA (National Hot Rod Association ), όπου και αναδείχθηκε νικήτρια. Dragster είναι αγώνες επιτάχυνσης οχημάτων σε μια ίσια διαδρομή.
Η 18η Φεβρουαρίου είναι η γιορτή Αγαπητού και Λέοντος. Στην καθ’ ημάς πραγματικότητα, στην οδό Νηρηίδων υπάρχει η παλιά και ιστορική παμπ "Red Lion" – το Κόκκινο Λιοντάρι. Άλλωστε στην καθ’ ημάς πραγματικότητα ο εκδότης Κώστας Κυριαζής ήταν γεννημένος στις 28 Ιουλίου 1920, άρα ήταν Λέων. Κι όπως είδαμε η έδρα της BEREC είναι η Ρίγα της Λετονίας. Η Ρίγα, που μπορεί να ομοηχεί και με τον Ρήγα Βελεστινλή επονομαζόμενο και Φεραίο, αφού ήταν από τις Φερές. Ρίγα -> Ρήγας -> BEREC -> Φερές. Και στο θυρεό της Ρίγας φιγουράρει ένα κόκκινο λιοντάρι.
Αλλά και στην περίφημη Χάρτα του Ρήγα Φεραίου, υπάρχει η παράσταση ενός λιονταριού που κοιμάται, πάνω από το οποίο υπάρχουν τα σύμβολα της εξουσίας του σουλτάνου. Στα πόδια του λιονταριού υπάρχει όμως το ρόπαλο του Ηρακλή, κάτι που συμβολίζει την ελπίδα ότι οι σκλαβωμένοι λαοί των Βαλκανίων θα πάρουν τα όπλα και θα γκρεμίσουν την εξουσία του κατακτητή. Άλλωστε και στο Θούριο του Ρήγα γίνεται αναφορά σε λιοντάρια: "Ως πότε παλληκάρια να ζούμεν στα στενά /μονάχοι σαν λιοντάρια στες ράχες στα βουνά" (στίχοι 1-2), και "Σουλιώτες και Μανιάτες λιοντάρια ξακουστά" (στίχος 63).
Άλλωστε ο Ηρακλής φορούσε τη χαρακτηριστική λεοντή, από το τομάρι του Λέοντος της Νεμέας, τον πρώτο του άθλο. Την ίδια λεοντή φορούσε και ο Μέγας Αλέξανδρος, που ήταν βασιλιάς. Βασιλέως Αλεξάνδρου & Νηρηίδων γυρίστηκε η σκηνή του υπαίθριου πάρτι στην ταινία.
Μια που πιάσαμε τα χρώματα, ας επισημάνω εδώ την αλλόκοτη ομοιότητα των ονοματεπωνύμων των ηθοποιών Νόνικας Γαληνέα και Νίκου Γαλανού, μάνας και γιου στην ταινία. ΝόΝΙΚα-ΝΙΚος & ΓΑΛΗΝέα – ΓΑΛΑΝος. Αυτή η ομοηχία γίνεται ακόμα πιο παράξενη αν σκεφτεί κανείς ότι η Γαληνέα υποδύεται την τραγουδίστρια Βενέτη (Βενετός = γαλάζιος). Άλλωστε στην αρχή της ταινίας ο Γαλανός ακούει το τραγούδι της μάνας του στο αυτοσχέδιο πάρτι στην οδό Νηρηίδων (νερό – γαλάζιο) έξω από την (μελλοντική τότε) παμπ Κόκκινο Λιοντάρι. Η Βενετία (η επονομαζόμενη και ΓΑΛΗΝοτάτη) είχε ως θυρεό το λιοντάρι.
Το ζευγάρι Γαλανός-Γαληνέα έχει και μια άλλο γνώρισμα: μπορεί στην ταινία να είναι μάνα και γιος, αλλά υποβόσκει μια λανθάνουσα σεξουαλικότητα για τον απλούστατο λόγο ότι η διαφορά ηλικίας των ηθοποιών είναι μόνο εφτάμισι χρόνια! (Η Γαληνέα ήταν γεννημένη 8.6.1938, ο Γαλανός 20.12.1945, στα γυρίσματα ήταν 30 και 23 χρονών αντίστοιχα!). Άγνωστο γιατί έβαλαν δυο ουσιαστικά συνομήλικους ηθοποιούς να παίξουν μάνα και γιο. Οι δυο τους θα μπορούσαν να είναι αδελφός/αδελφή, ή εραστής/ερωμένη. Άραγε δεν σας θυμίζει κάποιο μυθολογικό αιμομικτικό ζευγάρι; Το ζευγάρι Όσιρις/Ίσις ας πούμε;
Στη σκηνή που ο Πέλλος/Γαλανός σπάζει με τα χέρια του την οθόνη της τηλεόρασης μην αντέχοντας να βλέπει τη μητέρα του να τραγουδάει, το αίμα που χύνεται από τα κοψίματα στο φασματικό είδωλο της μητέρας του μπορεί να θεωρηθεί και ως τελετουργική αιμομιξία. Αίμα και σπέρμα είναι τα κατεξοχήν συστατικά της σεξουαλικής μαγείας.
Άλλωστε ο Πέλλος Γεωργίου (Γαλανός), ο οποίος γίνεται έξαλλος με το πάρτι στην οδό Νηρηίδων, μερικές δεκάδες μέτρα μακριά από το σημείο που θα δολοφονηθεί ο Τούρκος Γκιοργκιού, έχει όνομα που προέρχεται από τη μεσαιωνική λέξη «πελελός», η οποία προέρχεται από την αρχαία «απολωλώς» (=χαμένος) του αρχαιοελληνικού ρήματος απόλλυμι. Εξ ου και Απόλλων. Ο Πέλλος-Απόλλων σπάζει την τηλεόραση διαπράττοντας τελετουργική αιμομιξία σε μια ταινία που έκανε πρεμιέρα ανήμερα της πρώτης λάιβ τηλεοπτικής μετάδοσης από αμερικανικό διαστημόπλοιο, το Απόλλων 7.
Πάνω στην επίμαχη τηλεόραση υπάρχει ένα ασυνήθιστο και δύσμορφο αγαλματίδιο που όσο και να προσπάθησα δεν μπόρεσα να διακρίνω τι απεικονίζει. Θυμίζει πάντως κάποια αρχαιοαιγυπτιακά αγαλματίδια.
Η «αιγυπτιακή διάσταση» τονίζεται και από το γεγονός πως τα ονόματα Γαλανός-Γαληνέα θυμίζουν τα γαλανά χρώματα σε πλείστες απεικονίσεις των αρχαίων αιγυπτιακών θεοτήτων. Το γαλάζιο/μπλε ήταν ένα από τα πλέον δημοφιλή χρώματα στην αρχαία Αίγυπτο, και με την ονομασία «αιγυπτιακό κυανούν» συμβόλιζε το νερό, τον ουρανό αλλά και την προστασία. Τα ειδώλια και τα φυλαχτά του θεού-προστάτη Μπες ήταν μπλε. Και αρχικά ο Μπες απεικονιζόταν σαν λιοντάρι σηκωμένο στα πισινά του πόδια.
Άλλωστε στην ταινία ο Γαλανός καταδιώκεται στην Ομόνοια, που ήταν ταυτισμένη με τα (γαλανά) σιντριβάνια της. Ταυτόχρονα κινείται στις υπόγειες στοές του ΗΣΑΠ. Ο Κυανός Τεκτονισμός είναι οι τρεις πρώτοι βαθμοί του, που αποδίδονται στη διάρκεια μυήσεων σε Στοές.
Η «αιγυπτιακή διάσταση» εκφράζεται επίσης και από το μνημείο για τους Πεσόντες στην Κύπρο το 1974, το οποίο έχει τη μορφή μαύρου οβελίσκου, μερικά μέτρα από τη διασταύρωση Νηρηίδων και Βασιλέως Αλεξάνδρου. Το μνημείο αναγέρθηκε το 1998.
Το μοιραίο τροχαίο της 18.2.1968 στην ταινία γίνεται στη διασταύρωση «Αντιοχείας και Σμύρνης» (φανταστικό σταυροδρόμι, η σκηνή πρέπει να έχει γυριστεί στους Αγίους Αναργύρους όπου υπήρχαν εγκαταστάσεις της Φίνος Φιλμ). Ωστόσο, όχι πολύ μακριά, στη Ριζούπολη, υπάρχει το ιστορικό γήπεδο του Απόλλωνα. Μιας ομάδας που έχει για χρώμα το λευκό και το κυανό, και η οποία ιδρύθηκε στη Σμύρνη.
Μια «γαλανή» οδός Νηρηίδων, παίζει ρόλο και σε μια άλλη ταινία σε σενάριο του Νίκου Φώσκολου, τη «Ζούγκλα των Πόλεων» (1970) όπου ο δημοσιογράφος Αυγέρης (Κώστας Πρέκας) πηγαίνει στα λατομεία Γαλατσίου «στο τέρμα της οδού Νηρηίδων». Η οδός είναι φανταστική (αν και τα λατομεία ήταν τότε υπαρκτά). Έλα όμως που εκεί υπάρχει μια οδός Κυμοθόης που ήταν Νηρηίδα (σχετικά κοντά στα τότε λατομεία).
Σε μια ακόμα ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία Φώσκολου («Εν Ονόματι του Νόμου», 1970), ο Νίκος Γαλανός είναι ο ραλίστας Ρούσσος Ευελπίδης που έχει βάλει φωτιά στο εργοστάσιο του πατέρα του για να εισπράξει την αποζημίωση. Τελικά αυτοκτονεί πέφτοντας πάνω σε βαρέλια με καύσιμα και πεθαίνει στις φλόγες. Κόκκινη (Ρούσσος) φωτιά και γαλάζιο (Γαλανός) νερό, σε μια ενδιαφέρουσα αντίστιξη.
Το βασικό συγχρο-μοτίβο των σημαντικότερων «κόμβων» της «Λεωφόρου του Μίσους», μπορεί να συνοψιστεί στον παρακάτω πίνακα.
Και τελειώνοντας, για να σας προλάβω, ας ξεκαθαρίσω πως δεν πιστεύω ότι ο Νίκος Φώσκολος είχε «περίεργη πληροφόρηση», όπως ίσως υποθέσουν κάποιοι. Ούτε είχε κάτσει να βρει όλες αυτές τις περίεργες σχέσεις και συσχετισμούς και να διαμορφώσει τα σενάριά του καταλλήλως. Όχι. Απλώς «έπιασε» υποσυνείδητα κάποιες «διασυνδέσεις» από κάποια νήματα νοήματος. Αυτό συμβαίνει πάμπολλες φορές σε συγγραφείς. Έχει συμβεί και σε μένα.
Όπως έχω γράψει πολλάκις, η Συναινετική Πραγματικότητα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Υπάρχουν δυο βασικές Οργανωτικές Αρχές που την διαμορφώνουν: η Αιτιοκρατία και η Συγχρονικότητα. Η σύγχρονη καρτεσιανή σκέψη και ο επιστημονισμός έχουν εξοβελίσει τη δεύτερη Αρχή. Το «τυχαίο» έχει θεοποιηθεί, ενώ το «νόημα» είναι κάτι μη μετρήσιμο, συνεπώς δευτερεύον, υποδεέστερο και ανάξιο λόγο.
Θεωρώ πως οι συγχρονικές-αρχετυπικές διασυνδέσεις σε ένα συμβάν, δεν αποτελούν απαραιτήτως αποδείξεις «προσχεδιασμού» ή/και «τελετουργίας». Ούτε και απόδειξη για την ύπαρξη Ειμαρμένης ή Ελεύθερης Βούλησης. Υπάρχει ένα βαθύτερο επίπεδο θέασης των πραγμάτων.
Οι βασικοί δομικοί λίθοι της Πραγματικότητας αλληλοσυνδέονται, όπως αλληλοσυνδέονται πχ τα στοιχεία της ύλης στον Περιοδικό Πίνακα. Μπορείτε επίσης να κάνετε την παρομοίωση με τον source code στην Πληροφορική.
Η Μορφοδιάταξη των γεγονότων κρύβει πάντα εκπλήξεις. Αλλά απαιτείται μια ιδιαίτερη όραση προκειμένου να δει κανείς κάτι παραπάνω…
…κάτι στο οποίο μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά η ανάγνωση των βιβλίων μου «Νήματα Νοήματος» και «Λαβύρινθος του Αίματος».
